Taşınmak esasında yeni bir hayata adım atmak gibi değil midir sizce de? Yeni ev, yeni komşular, yeni bir düzen hepimizi elbet heyecanlandırıyor. Ne kadar yorucu bir taşınma süreci de olsa, yeni bir başlangıç gibi içinizde kıpır kıpır aynı zamanda. İnsan ilişkileri de biraz öyle değil mi? Yeni birini hayatına almak ne kadar zor olsa da, içinde yeni birini tanımanın kıpırtısı yok mudur? Taşınırken bütün eşyalarını gözlerinin önündedir sonunda. Yıllardır gereksiz yere taşıdığın eşyalar çıkar. Neden sakladığını bile hatırlamadığın bir takım kağıtlar, süsler çıkar. Ve paralanana kadar kullandığın çok sevdiğin ama kullanımı imkansız olan eşyalar. Bu saydıklarımın hepsi gereksiz kategorisinde. Taşınmayacak ve artık yük edilmeyecek listesindeki eşyalar. Ve birçok insanın eşyalarının yüzde 50’sini oluşturur. Neden atamıyoruz? Neyi biriktiriyoruz? Herkes için ayrı bir cevabı olan bir soru bu. Ama yüklerden zorda olsa kurtulmak gerek. Buna eşyalardan başlamak belki de en kolayı. Fakat bir eşyayı atmak için bile kırk kez düşünen biriyseniz işiniz zor. Taşınırken bir strateji geliştirmeye çalıştım. Taşındığımdan beri hiç kullanmadığım, ancak odamı daraltan, göz yoran eşyaları -ama hala kullanılabilir-, kısaca birinin işine yarayabileceğini düşündüğüm şeyleri bağışladım. Bağışladığım kurum da şaşkın bakışlar altında teşekkür ederek kabul etti. Bu eşyalarımdan bazıları giyerim diye tuttuğum kıyafetler, süs eşyaları, bir yıl boyunca kullanılmayan bardaklar, tabaklar. Bunlardan kurtulmak kolay oldu. Zaten kullanmadığım, varlığı ile yokluğu hayatımda bir şey değiştirmeyen eşyalardı. Benim için asıl zor olan severek kullandığım botumu, kazaklarımı atmak oldu. Sevdiğim için hep kullanılmış ama artık yırtılmış, kullanılamaz durumda olanı atmak biraz severek ayrılmak gibi. Belki biraz mübalağa olacak ama bir ölüm gibi ya da artık birbirine iyi gelmeyen iki sevgilinin ayrılışı gibi. Botumu çöpe atmadan önce son bir kez hatıra fotoğrafı çekip öyle attım. Her şeyin, herkesin bir vadesi var. Son kullanma tarihinden sonra kullanmak ancak kendimize zarar veren bir durum. O yüzden ayrılıkları da sevmek lazım. Belki de sağlıklı bir şekilde yaslanmak için huzur ve mutluluk içinde bedenimize ve ruhumuza iyi gelmek bizim elimizde. Demem o ki, zor da olsa bize yük gelen eşyalardan, insanlardan kurtulmak lazım. Yeni bir hayata başlamak illa fiziksel bir taşınmayı gerektirmez. İçtenlikle verdiğiniz bir kararla yalnizca size iyi gelen eşyalarla ve arkadaşlarla yola devam etmeyi en azindan bir oturun düsünün. Nasıl değisirdi hayatınız? Hayal ederken bile rahatlamadınız mı? Hayatımızı sadeleşir, kalabalığın oluşturduğu kaostan bir nebze de olsa kurtulmamıza yardımcı olur. İnanıyorum ki hafifleyen insan hayatına yeni güzellikler eklemek için yer açmıs olacak. Kısaca, söylemek istediğim: Önce kendimizin tuttuğu yüklerden -maddi ve manevi- zor olsa da kurtulursak, zamanla daha güzel bir toplum içinde var olacağımız. Biliyorum, tanıdığımız ama bize zararı olan insanlardan uzaklaşmak her zaman için kolay olmayabilir ama onların sizin içinizde nerede bulunduğuna bakın. Durdugu yer yıpranmış mı ya da çok çok derinlere mi gömülmüş? Bu insanları o bulundukları yerden alıp, en uç noktalara taşıyıp, onlara olan beklentinizi düşürürseniz, inanıyorum ki hayatınız ferahlayacak. Hala taşınan bir arkadaşınız olabilir, akrabanız, iş arkadaşınız ya da tanıdığınız biri. Ama artık uzakta olduğu için size olan negatif etkisi azalacak, hafifleyeceksiniz. Biliyorum ki kolay olmayacak birini hayali olarak taşımak ama size olan her negatif etkisini hissettiğinizde onu taşıdığınız yerde hayal edersiniz, sizin etki-tepki alanınızdan çıkmış olacak. Son sözler olarak, kendinize iyi gelen insanları ancak yeni yerler acarak bulabileceginizi unutmayın. Herkesin kendi hayatındaki ağır yüklerden kurtulması dileğiyle.
Sevgilerle, Elif
